Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πείραμα ρατσισμού: Η διαίρεση της τάξης Jane Elliott: Iowa (1968)


Το διάσημο πείραμα της Jane Elliott ήταν εμπνευσμένο από τη δολοφονία του Martin Luther King Jr. και τη ζωή του. H Elliott ανέπτυξε μια άσκηση για μαθητές 3ης δημοτικού, η οποία είχε ως σκοπό να βοηθήσει τους άσπρους μαθητές να κατανοήσουν τις επιπτώσεις του ρατσισμού και των προκαταλήψεων.

Η Elliott διένειμε την τάξη της σε δύο ξεχωριστές ομάδες: φοιτητές με μπλε μάτια και μαθητές με καφέ μάτια. Την πρώτη ημέρα, χαρακτήρισε την μπλε-μάτια ομάδα ως ανώτερη ομάδα και τους είπε ότι είχαν επιπλέον προνόμια, αφήνοντας τα καστανόχρωμα παιδιά να εκπροσωπούν τη μειονοτική ομάδα. Αποθάρρυνε τις ομάδες να αλληλεπιδρούν και να ξεχωρίζουν μεμονωμένους μαθητές για να τονίσουν τα αρνητικά χαρακτηριστικά των παιδιών της μειονοτικής ομάδας. Αυτό που έδειξε αυτή η άσκηση ήταν ότι η συμπεριφορά των παιδιών άλλαξε σχεδόν στιγμιαία. Η ομάδα των μαθητών με μπλε μάτια αύξησαν την μαθητική τους απόδοση και μάλιστα άρχισαν να εκφοβίζουν τους καστανόχρωμους συμμαθητές τους. Τα μέλη της ομάδας μαθητών με καφέ μάτια είχαν χαμηλότερη αυτοπεποίθηση και χειρότερη μαθητική απόδοση. Την επόμενη μέρα ανέτρεψε τους ρόλους των δύο ομάδων και οι μαθητές με μπλε μάτια έγιναν η μειονοτική ομάδα, προσφέροντας τα έξτρα προνόμια στην ομάδα μαθητών με τα καφέ μάτια.


Στο τέλος του πειράματος, τα παιδιά ήταν τόσο ανακουφισμένα που αγκάλιασαν ο ένας τον άλλο και συμφώνησαν ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κρίνονται με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση. Αυτή η άσκηση επαναλήφθηκε πολλές φορές από τότε και είχε παρόμοια αποτελέσματα. Απώτερος σκοπός του πειράματος ήταν να δείξει πως δεν γεννιόμαστε ρατσιστές, αλλά η κοινωνία μας προγραμματίζει από πολύ μικρή ηλικία να κάνουμε διακρίσεις και να κρίνουμε ανθρώπους βάσει την εξωτερική τους εμφάνιση. Εκτός από την εξωτερική εμφάνιση, ρατσισμός υπάρχει και απέναντι σε μειονοτικές ομάδες: φυλετικές ομάδες, θρησκευτικές ομάδες, κοινωνικές τάξεις, ομάδες ομοφυλόφιλων (LBGT) κ.λ.π.



Σχόλια

  1. Με την έξαρση του ρατσισμού τα τελευταία χρόνια, ίσως θα ήταν καλό αυτό το πείραμα να γίνεται στα σχολεία για να καταλάβουν τα παιδιά πως όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα και ίσοι. Η παιδεία είναι το όπλο για να δημιουργήσουμε μια ποιοτικά καλύτερη κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Στις μέρες μας χρειάζεται αυτό το πείραμα αφού το θέμα του ρατσισμού έχει φθάσει στο ζενίθ, βλέπουμε αρκετά κρούσματα ρατσισμού. Καλό θα ήταν από μικρή ηλικία οι άνθρωποι να ενημερώνονται και να αντιλαμβάνονται πως υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι στη κοινωνία με ίσα δικαιώματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πείραμα επιλεκτικής προσοχής «Αόρατου Γορίλα» Daniel Simons και Christopher Chabris (1999)

Το πείραμα πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ το 1999 και σκοπός του ήταν η μελέτη της αποκλειστικότητας της προσοχής των ατόμων και κατά πόσο μπορεί να αντιληφθούν ασθενέστερα ερεθίσματα όταν είναι προσηλωμένοι σε μετρήσεις. Οι συμμετέχοντες στο πείραμα κλήθηκαν να παρακολουθήσουν ένα βίντεο και να μετρήσουν πόσες πάσες πραγματοποιήθηκαν μεταξύ των ατόμων με άσπρη φανέλα. Το βίντεο κινείται με μέτριο ρυθμό και η μέτρηση των πασών είναι ένα σχετικά εύκολο έργο. Αυτό που οι περισσότεροι δεν καταφέρνουν να διαπιστώσουν κατά τη μέτρησή τους είναι ότι στη μέση του βίντεο ένας άντρας με κοστούμι γορίλα διασταύρωσε το γήπεδο και στάθηκε στο κέντρο πριν φύγει. Το πείραμα διαπίστωσε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είδαν το γορίλα καθόλου, αποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι συχνά υπερεκτιμούν την ικανότητά τους να κάνουν αποτελεσματικές πολλαπλές εργασίες  « Multitasking ». Αυτό που θέλει να αποδείξει το πείραμα είναι ότι όταν οι άνθρωποι καλούνται να εστιάσουν σε μια διερ...

Ο μαγικός αριθμός 7, George A. Miller, (1956)

Το πείραμα του μαγικού αριθμού 7 δημοσιεύτηκε το 1956 από τον γνωστικό ψυχολόγο George Α. Miller του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Princeton στο επιστημονικό περιοδικό Psychological Review. Στο άρθρο   του ο Miller , συζήτησε την συνύπαρξη μεταξύ των ορίων της μονοδιάστατης απόλυτης κρίσης και των ορίων της βραχυπρόθεσμης μνήμης.  Σε μονοδιάστατες διεργασίες απόλυτης κρίσης, παρουσιάζονται στο άτομο αριθμός ερεθισμάτων τα οποία διαφέρουν σε μια διάσταση (π.χ. 10 διαφορετικοί τόνοι οι οποίοι διαφέρουν μόνο ανά χρωματισμό φωνής), ο στόχος των συμμετεχόντων ήταν να ανακαλέσουν τους διαφορετικούς χρωματισμούς φωνής. Η απόδοση των υποψηφίων ήταν σχεδόν τέλεια μέχρι και στα 6 ερεθίσματα, αλλά πέφτει απότομα όσο ανεβαίνουν τα ερεθίσματα μετά τα 7. Αυτό σημαίνει ότι η μέγιστη απόδοση ενός ανθρώπου στην απόλυτη μονοδιάστατη κρίση μπορεί να περιγραφεί και ως μνήμη με μέγιστη χωρητικότητα περίπου 2 έως 3 bits, με την ικανότητα διάκρισης μεταξύ τεσσάρων και οκτώ ενα...