Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πείραμα ρατσισμού: Η διαίρεση της τάξης Jane Elliott: Iowa (1968)


Το διάσημο πείραμα της Jane Elliott ήταν εμπνευσμένο από τη δολοφονία του Martin Luther King Jr. και τη ζωή του. H Elliott ανέπτυξε μια άσκηση για μαθητές 3ης δημοτικού, η οποία είχε ως σκοπό να βοηθήσει τους άσπρους μαθητές να κατανοήσουν τις επιπτώσεις του ρατσισμού και των προκαταλήψεων.

Η Elliott διένειμε την τάξη της σε δύο ξεχωριστές ομάδες: φοιτητές με μπλε μάτια και μαθητές με καφέ μάτια. Την πρώτη ημέρα, χαρακτήρισε την μπλε-μάτια ομάδα ως ανώτερη ομάδα και τους είπε ότι είχαν επιπλέον προνόμια, αφήνοντας τα καστανόχρωμα παιδιά να εκπροσωπούν τη μειονοτική ομάδα. Αποθάρρυνε τις ομάδες να αλληλεπιδρούν και να ξεχωρίζουν μεμονωμένους μαθητές για να τονίσουν τα αρνητικά χαρακτηριστικά των παιδιών της μειονοτικής ομάδας. Αυτό που έδειξε αυτή η άσκηση ήταν ότι η συμπεριφορά των παιδιών άλλαξε σχεδόν στιγμιαία. Η ομάδα των μαθητών με μπλε μάτια αύξησαν την μαθητική τους απόδοση και μάλιστα άρχισαν να εκφοβίζουν τους καστανόχρωμους συμμαθητές τους. Τα μέλη της ομάδας μαθητών με καφέ μάτια είχαν χαμηλότερη αυτοπεποίθηση και χειρότερη μαθητική απόδοση. Την επόμενη μέρα ανέτρεψε τους ρόλους των δύο ομάδων και οι μαθητές με μπλε μάτια έγιναν η μειονοτική ομάδα, προσφέροντας τα έξτρα προνόμια στην ομάδα μαθητών με τα καφέ μάτια.


Στο τέλος του πειράματος, τα παιδιά ήταν τόσο ανακουφισμένα που αγκάλιασαν ο ένας τον άλλο και συμφώνησαν ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κρίνονται με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση. Αυτή η άσκηση επαναλήφθηκε πολλές φορές από τότε και είχε παρόμοια αποτελέσματα. Απώτερος σκοπός του πειράματος ήταν να δείξει πως δεν γεννιόμαστε ρατσιστές, αλλά η κοινωνία μας προγραμματίζει από πολύ μικρή ηλικία να κάνουμε διακρίσεις και να κρίνουμε ανθρώπους βάσει την εξωτερική τους εμφάνιση. Εκτός από την εξωτερική εμφάνιση, ρατσισμός υπάρχει και απέναντι σε μειονοτικές ομάδες: φυλετικές ομάδες, θρησκευτικές ομάδες, κοινωνικές τάξεις, ομάδες ομοφυλόφιλων (LBGT) κ.λ.π.



Σχόλια

  1. Με την έξαρση του ρατσισμού τα τελευταία χρόνια, ίσως θα ήταν καλό αυτό το πείραμα να γίνεται στα σχολεία για να καταλάβουν τα παιδιά πως όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα και ίσοι. Η παιδεία είναι το όπλο για να δημιουργήσουμε μια ποιοτικά καλύτερη κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Στις μέρες μας χρειάζεται αυτό το πείραμα αφού το θέμα του ρατσισμού έχει φθάσει στο ζενίθ, βλέπουμε αρκετά κρούσματα ρατσισμού. Καλό θα ήταν από μικρή ηλικία οι άνθρωποι να ενημερώνονται και να αντιλαμβάνονται πως υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι στη κοινωνία με ίσα δικαιώματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο μαγικός αριθμός 7, George A. Miller, (1956)

Το πείραμα του μαγικού αριθμού 7 δημοσιεύτηκε το 1956 από τον γνωστικό ψυχολόγο George Α. Miller του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Princeton στο επιστημονικό περιοδικό Psychological Review. Στο άρθρο   του ο Miller , συζήτησε την συνύπαρξη μεταξύ των ορίων της μονοδιάστατης απόλυτης κρίσης και των ορίων της βραχυπρόθεσμης μνήμης.  Σε μονοδιάστατες διεργασίες απόλυτης κρίσης, παρουσιάζονται στο άτομο αριθμός ερεθισμάτων τα οποία διαφέρουν σε μια διάσταση (π.χ. 10 διαφορετικοί τόνοι οι οποίοι διαφέρουν μόνο ανά χρωματισμό φωνής), ο στόχος των συμμετεχόντων ήταν να ανακαλέσουν τους διαφορετικούς χρωματισμούς φωνής. Η απόδοση των υποψηφίων ήταν σχεδόν τέλεια μέχρι και στα 6 ερεθίσματα, αλλά πέφτει απότομα όσο ανεβαίνουν τα ερεθίσματα μετά τα 7. Αυτό σημαίνει ότι η μέγιστη απόδοση ενός ανθρώπου στην απόλυτη μονοδιάστατη κρίση μπορεί να περιγραφεί και ως μνήμη με μέγιστη χωρητικότητα περίπου 2 έως 3 bits, με την ικανότητα διάκρισης μεταξύ τεσσάρων και οκτώ ενα...

Πείραμα φυλακής Stanford: Phillip Zimbardo (1971)

Ένα από τα πιο ευρέως διαδεδομένα πειράματα στον τομέα της ψυχολογίας είναι το πείραμα φυλακής του Stanford , στο οποίο ο καθηγητής ψυχολογίας Phillip Zimbardo αποφάσισε να μελετήσει την υπόθεση των ρόλων σε μια σκηνοθετημένη κατάσταση, αυτή της φυλακής, ούτως ώστε να μελετήσει κατά πόσο τα άτομα που έχουν αναλάβει έναν ρόλο (φύλακα ή φυλακισμένου) επηρεάζονται από το ρόλο τους και αλλάζουν τη συμπεριφορά τους ανάλογα με τον ρόλο. Το Πείραμα των Φυλακών του Stanford σχεδιάστηκε για να μελετήσει τη συμπεριφορά των "φυσιολογικών" ατόμων όταν τους ανατέθηκε ρόλο φυλακισμένου ή φρουρού. Στα άτομα που κλήθηκαν να συμμετέχουν ανατέθηκαν ρόλοι "φύλακα" ή "κρατούμενου" και ο Zimbardo έπαιξε το ρόλο του φύλακα. Το υπόγειο του κτιρίου της σχολής ψυχολογίας του Stanford μετατράπηκε σε φυλακή και δόθηκε μεγάλη προσοχή ώστε να φαίνεται και να δίνει όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική αίσθηση. Το πείραμα θα έτρεχε κανονικά για δύο εβδομάδες. Οι φύλακες είχαν ...